چقدر دلم پر می کشه وقتی یادم می یاد یک دنیا کامل و دست نخورده منتظر منه تا با تو بگذرونم ... با تو بسازم ... با تو بخندم و گریه هامو در دامن تو رها کنم ... چقدر من خسته و دلزده از روزمرگی ها بشم و تو با نگاهی شور و اشتیاق زندگی خواستن رو در من شعله ور کنی ... چقدر دل نازکت بخواهد آرام باشد و من(از سر نیازم حتی ) پناهگاه آرامشت باشم .... این روزها هم ... با این که زیر یک سقف نیستیم ... ولی چیزی از این ها کم ندارد ...
چیزی در من هست که دلم را قرص می کند ... و آن بشارتیست که از ته دل می شنوم : این خواستن ابدیست ... و اطمینان دارم که می توانم تا همیشه ی خدا عاشق بمانم و صبور ...
.
.
.
پ . ن :خوب من ... تعبیر فرشته بودنت نقص ندارد ...
همین اطمینان حقیقتا کافیه
سلام.نوشته هات دوباره غصه هامو تازه کرد.من هم یه عشق پاک دارم.داشتم و دارم.به پاکیه عشق تو.اون هم دوسم داشت ولی نمی دونم چرا گذاشت و رفت.با اینکه می دونست من بی دریغ و بی همتا بهش عشق می ورزم.کاش محمود من مثل تو معنیه وفاو معصومیت و عشق رو می فهمید.آرزو می کنم عشقت پایدار بمونه.برام دعا کن صاحب عشق پاک