رهایی ....
بعضی چیزا هست تو زندگی ما آدما که برامون آرمان یا تقدس یا اصالت به حساب می یان ... منظورم اون چیزاییه که برای معنا داشتنمون دنبالشیم یا برای این که احساس کنیم خودمون هستیم ...
رهایی ... احساسی که همیشه با اون خودم بودم و یکی از آرمان های من بوده و هست ... رهایی از وابستگی به هرچی و هر کی ... رهایی از قیدهایی که فقط ذهن و احساس و شعور آدمها رو محدود می کنه ... رهایی از دربند بودن ... زندونایی که دل و قلب و روح آدما رو حبس می کنن ... مثل یک عادت ... مثل یک لحظه نفس کشیدن بدون درک و شعور اون ... مثل عادت نفس کشیدن ....
روزای زیادی بودن تو زندگیم که تونستم به این رهایی نزدیک باشم ... و روزایی که در نهایت دوری موجودیتش رو با تمام وجود درک کردم .... و این روزا به هر قیمتی دنبال رسیدن دوباره به رهایی هستم ... شاید به همین دلیل اسم اینجا رو رهایی گذاشتم ... دلم می خواد هرچه هم سخت ... دوباره تلاش کنم خودم رو بسازم و به احساس سبکی و بی نیازی و رهایی که دوستش دارم برسم ...
همچنین همیشه دنبال یک رها بوده ام (نه امروز که خواستن تنهایی به طور مبهمی قلبم رو احطه کرده) گاهی جایی هم کسی رو رها خوانده ام ... اما هنوز رها یی که رهایی بکند پیدا نکردم ...
قبل تر ها .. خیلی سال پیش ... شعر گونه هایی داشتم که ناخوآگاه رها هم توی اون کلمات می نشست ... سعی می کنم به مرور اونها رو هم اینجا بنویسم ... رها یی که روزی پیدا خواهم کرد ... روزی که رهایی را در دل و جانم حل کرده باشم ... اگر می خواهم دوباره رها باشم برای اینه تا قهر دل رو بسوزونم ... خواست تنهایی اون رو تغییر بدم ... دوباره روحم رو جلا بدم ... چون اطمینان دارم خواهش رهایی در من خواست خدا بوده و هر آنچه در ذات ما نهاده در بیرون از ما پاسخ داده ....
چند سال پیش مثل امسال از تابستون و روزای تکراری شدش خسته بودم ... مثل الآن برای دیدن پائیز دلم پر می کشید ... خالق این شعرگونه که خیلی هم دوستش دارم احساس اون روزاس :
زندگی خواستنِ بی منتهاست
رفتنِ بی جای پاست
مردنِ بی دردهاست
زندگی یعنی عشق ، خوبی ، وفا
مهربانی کردنِ بی ادعا ، از برای آن دو چشمان رها
زندگی شاید که
فرو خوردنِ دردی باشد
یا که یک لحظه جدا از دمِ سردی باشد
زندگی یعنی : انتظار پاییز!
زردبرگی بی تاب
می دهد دست رفاقت با باد
بی ریا ، خوش خوشک ، خِش خِشَک می رود از یاد
و چه زیباست ....
برای رهایی و رهای نیامده ام خیلی حرف هست ...
حالا که انگار دارم بعد از این همه مدت با اینجا کنار می یام و بستری فراهم شده تا درونم رو ورای اونچه که به عنوان دکور از خودم ساختم بنویسم ... بالاجبار چند روزی نیستم ... فردا تنهایی می رم سفر ... یه سفر بکر ... برای سکوت بیشتر و فکر بیشتر تا برای حل معمای فرداها انرژی بیشتری بزارم .... برای اینجا حرفهای زیادی دارم ... خیلی زیاد ... شاید به اندازه یک دنیا فردای تنهایی .... زود بر می گردم تا بیشتر بنویسم ....
